Brownsberg, brokopondostuwmeer & Ziplinen

Goedemorgen!!

Eindelijk mijn eerste echte reisverslag! Afgelopen weekend kon ik dan eindelijk wat meer van Suriname zien behalve Paramaribo. De weekendtrip ging naar Brownsberg, brokopondostuwmeer & stone island, berg en dal en als afsluiter de stuwdam. Een druk programma dus!

Rond kwart voor 8 stond het busje voor de deur waar we mee rond zouden touren door het district brokopondo. Met 2 huisgenoten ben ik ingestapt en zijn we anderen op gaan halen op andere locaties in paramaribo. De eerste stop was bij een groep jongens die net uit bed kwam rollen. De kleding die mee moest hing nog aan de waslijn en het duurde dus te lang om op te wachten. De chauffeur besloot dus maar eerst de anderen op te halen.
Toen iedereen eenmaal was opgehaald begon de reis richting brownsberg. Dit was geloof ik een rit van 2-2,5 uur. Ik heb eerlijk gezegd niet zo op de tijd gelet, maar meer op de omgeving. De sfeer in de bus was ook goed. De vrouwen waren mee aan het zingen met de muziek terwijl de mannen nog even verder gingen slapen.
Onderweg kwamen we langs zogenaamde transmigratiedorpen. busawaki 1, busawaki 2 etc.. Deze dorpen zijn gesticht vanwege de aanleg van het brokopondostuwmeer. Hiervoor is een stuk jungle onder water gezet, waar ook dorpen stonden. De bewoners hebben voor deze migratie 6 gulden per persoon ontvangen. Het zal je dan ook niet verbazen dat dit een arme tak van de bevolking is en dit ook te zien is aan de staat van de huizen.

Na het passeren van de transmigratiedorpen kwamen we aan de voet van brownsberg. Hier begon een stuk met gaten in de weg en stijle heuvels. We werden goed door elkaar geschud en het was wat minder prettig dan de rest van de reis. Eenmaal boven aangekomen hadden we gelijk een mooi uitzicht over het brokopondostuwmeer. Nadat iedereen klaar was met foto's maken, begon de afdaling door de jungle naar de Irene val (waterval vernoemd naar prinses Irene). Al gauw zag ik een paar beesten die ik nog nooit eerder had gezien; zogenaamde boskonijnen. (blijkbaar ook in de jungle te vinden) Onderweg hadden we zo nu en dan last van steekvliegen die ons achtervolgden. Normaal gesproken schijnt het zo te zijn dat het niet mogelijk is om stil te staan, maar gelukkig was het nu niet zo erg.
De afdaling ging bij iedereen zonder problemen en we kwamen dan ook redelijk snel aan bij de waterval. Vanwege de droogte periode, was er niet zo heel veel water, maar desondanks wel de moeite waard. Na een tijdje bij de waterval te zijn geweest was het weer tijd voor de klim terug. Dit heeft aanmerkelijk langer geduurd dan de weg naar beneden. Doordat er duidelijk iemand trager was dan de rest, is het overgrote deel van de groep al sneller naar boven gegaan. Ik ben samen met de tourleider bij haar gebleven in het geval er wat zou gebeuren en ze echt niet meer verder kon en ze zich minder opgejaagd hoefde te voelen. Helaas heb ik hierdoor wel de apen gemist die een ander deel van de groep dan weer wel heeft gezien. De stront die ze achter hadden gelaten heb ik dan wel weer gezien.
Als het goed is, zijn de apen wel in de buurt geweest van ons. Want we zagen zo nu en dan vruchten vallen om ons heen. Dit kwam waarschijnlijk door apen die aan de bomen aan het slingeren waren. Maar helaas dus niet gezien. Volgende keer beter! Naast de boskonijnen en enkele reptielsoorten heb ik verder niets gezien. Omdat ik met de gids meeliep heeft hij me wel kunnen vertellen welke vogels er te horen waren, waaronder een toecan (welke ik graag had willen zien) en vogelverklikkers (deze maken bijna hetzelfde geluid als ara's).

De gids heeft ook uitleg gegeven over verschillende bomen; de jodiumboom, telefoonboom en de embrassa.
De telefoonboom heeft aan de buitenkant een holle ruimte. Door hard tegen de boom te slaan geeft dit een ''gigantisch'' geluid en kunnen ze je misschien vinden als je bent verdwaald en er is iemand in de buurt. Ik twijfel of deze boom eigenlijk niet een andere naam heeft.
De embrassa is een parasietboom en leeft door het omhelzen van een andere boom. Een brassa is in het Surinaams een knuffel.
Surinamers zeggen ook vaak: laat me je een brassa geven.

Weer terug op het plateu (waar de bus ook geparkeerd stond), hebben we gelunched. Dat ging er wel in na zo'n wandeling. Al was het in het tempo waarin ik gelopen had niet erg zwaar, maar dat heb ik maar niet gezegd. Nou schijnt intervaltraining wel een goede training te zijn ;).

Na brownsberg zijn we doorgereden naar stone island. Dit ligt aan het stuwmeer. Hier hebben we gegeten en overnacht. Er was ook nog een andere groep via een andere organisatie, waarmee we de avond hebben doorgebracht.

Na een nacht slecht geslapen te hebben (en dat gebeurd mij nooit), ben ik vroeg gaan douchen en naar de zonsopgang gaan kijken. De anderen van mijn groep waren inmiddels ook wakker geworden en bij de zonsopgang aan het kijken.
Na het ontbijt zijn we met een boot over het stuwmeer gaan varen. Het stuwmeer is aangelegd om energie op te wekken voor het bewerken/verwerken van bauxiet (en aluminium). De bouw van de dam is begonnen in 1960 en in 1964 hebben ze een stuk ongekapte jungle onder water laten lopen. Doordat de bomen niet gekapt waren steken er allemaal boomtoppen boven water uit. Erg indrukwekkend om te zien en het geeft ook een beetje een enge sfeer. Het water komt uit de surinamerivier en er zwemmen onder andere ook piranhas in. De grootte van het stuwmeer is ongeveer net zo groot als de provincie Utrecht.
De dorpen van de voormalige bewoners staan nog steeds onder water. Een kerktoren schijnt nog zichtbaar te zijn, maar wij zijn daar niet naartoe gevaren en dat heb ik dus niet gezien.
De energie die opgewekt word, wordt nu grotendeels verbruikt in Paramaribo zelf.

Tijdens de boottocht hebben we een goudzoeker bezocht op een ''oranje'' eiland en zijn daarna verder gevaren naar een ander eiland waar we hebben kunnen zwemmen. Naast een paar kleine visje waren er gelukkig geen piranhas te zien. Deze zijn ook voornamelijk 's avonds actief te zijn en als er bloed is. Zwemmen met wondjes wordt dus sterk afgeraden.

Na genoten te hebben van alle rust bij het meer, zijn we rond 12 uur verder gereden naar berg en dal waar we zijn gaan Ziplinen. Hierbij vlieg je als het ware aan een touw door de jungle heen. Er waren ongeveer 7 a 8 verschillende 'Ziplinen' met verschiillende lengtes op de route. Een gedeelte van het parcours was over de surinamerivier heen. Ontzettend bijzonder om te doen en heel mooi. Helaas ga je ook zo snel dat het zo weer voorbij is. Eigenlijk had ik gewoon af moeten remmen, zodat ik wat langer boven de rivier kon hangen. Wat een ervaring!! :D

Na een lunch/diner zijn we als laatste stop nog langs de stuwdam gereden en zijn hierna teruggereden naar het drukke Paramaribo.
Het was een ontzettend mooi weekend!!

Stageweek 4
De vrijdag daarvoor had ik een lekke band opgelopen en was toen in de middag het laatste stuk gaan lopen. Maandag ben ik na het oppompen van de band en de fietspomp toch met de fiets naar stage gegaan. Op de heenweg ging dat prima. Na een lange dag stage lwilde ik nog wat te eten halen voordat ik zou gaan fietsen. Doordat de schoonmakers net bij het automaat aan het schoonmaken waren ben ik toch maar, met mijn portemonnee in mijn hand naar buiten gelopen en gelijk naar mijn fiets gegaan. Ik heb mijn portemonnee weggelegd fietspomp gepakt, band opgepompt en ben in de stromende regen naar huis gefietst. Helaas werkte het niet meer om de band halverwege op te pompen en ben ik verder in de regen naar huis gelopen. Ik kwam helemaal doorweekt thuis. Vanwege de hoofdpijn en vermoeidheid van de lange dag ben ik vroeg gaan slapen.
Toen ik de volgende ochtend extra vroeg wakker werd om lopend naar stage te gaan, kwam ik erachter dat mijn tas nog helemaal nat was (ja zelfs met 30 graden buiten!) Ik heb dus mijn spullen overgeheveld naar mijn andere rugzak en toen kwam ik erachter dat mijn portemonnee er niet meer inzat. Al snel kwam ik erachter dat ik deze in het fietsenhok heb moeten laten liggen. Na ongeveer 50 minuten lopen kwam ik aan op mijn stageplek en heb ik gevraagd of iemand mijn portemonnee heeft gevonden en heeft afgegeven bij de beveiliging. De vrouwelijke portier begon me hard uit te lachen en vond het vreemd dat ik ook maar kon denken dat er ook nog eerlijke mensen waren. De hoop dat ik mijn portemonnee (met alle pasjes erin) nog terug zou vinden werd nu wel heel klein.
Ik heb het verhaal aan de apotheker verteld en heeft zij heeft me wel kunnen helpen. Ze stuurde me door naar de beveiliger. Met de beveiliger heb ik toen nog even gekeken of het toch niet ergens in de buurt lag en heeft me toen doorverwezen naar de politie om aangifte te doen. Hij kon me nog door een werknemer(bezorger) daar af laten zetten. Terwijl ik even terugliep om mijn tas te halen, bood mijn begeleider gelukkig aan om ook even langs mijn huis te rijden voor mijn paspoort welke ik nodig zou hebben bij de aangifte. Dat scheelde mij in ieder geval weer een ritje met iemand die ik niet ken.
Onderweg naar de auto werd ik aangesproken door een voorbijganger wie vroeg: bent u mevrouw smels? Toch was ik er gelijk van overtuigd dat hij naar mij opzoek was. Mijn achternaam wordt namelijk wel vaker verkeerd uitgesproken. Hij vertelde mij dat hij mijn papieren gevonden had en waar ik deze op kon halen. Wat een opluchting!!
In plaats van de politie werd het een ander adres waar we heen moesten.
Eenmaal aangekomen werd ik eerst aan de medewerkers van het bedrijf voorgesteld. Vervolgens werd verteld dat alles nog in de portemonnee zat. Dat was niet helemaal waar, want het geld was eruit (omgerekend 15 euro, dus daar zat ik niet zo mee), maar ik had in ieder geval mijn belangrijke passen weer terug. Deze laat ik in het vervolg maar thuis, als ik het toch niet nodig heb.

Na mijn stage is Jopie nog langs geweest voor de fiets. Vanwege de slag in de band, moest ik een nieuwe fiets. Hiertoe zou ik meemoeten per auto met een voor mij vreemde man. (Jopie zelf was op de scooter) Dit aanbod heb ik dus maar afgeslagen. Dan maar even geen fiets.
Even later heeft alsnog mijn huisbaas (Adiel) me even afgezet en ben ik terug gaan fietsen met mijn 'nieuwe' fiets.

Al met al een bewogen dagje geweest vandaag, maar is wel alles weer goed gekomen. Er schoot me net wel weer te binnen dat mijn fiets in Utrecht ook nog met een lekke band staat, dus als iemand zich geroepen voelt... ;)

Tot het volgende verslag!