National parks

Grand Canyon

Na de grote steden te hebben bezocht is het nu tijd voor het avontuurlijke Californie, de nationale parken. Als eerste stond de Grand Canyon op het programma en wel via een helicopter! Dit hebben we in Las Vegas geboekt en werden hiervoor bij ons hotel opgepikt door een busje, waarmee we naar het vliegveld gereden zijn. Hier moesten we ons inchecken en kregen daar een filmpje te zien met instructies hoe het ging. De incheckhal was ook direct de vertrekhal en we werden per persoon omgeroepen om te gaan boarden.
Voordat we in mochten stappen kregen we nog een geel pakketje mee die we om ons middel moesten binden en gebruikt moest worden als we te water zouden raken.
De passagiers werden op gewicht verdeeld in de helicopter, maar er werd wel rekening gehouden met wie je daar was.Er waren naast ons 4 andere passagiers(2 colombiaanse en 2 spaanjaarden). Naast mij kwam een kleine, gespierde Colombiaanse te zitten die niet zo goed stil kon zitten en de hele tijd heen en weer zat te wiebelen. Aan de rechterkant kon in dus helaas niet veel zien, maar links (waar Eric zat) en via de voorkant was het goed zichtbaar.
De piloot was heel vriendelijke en gaf ons tijdens de rit af en toe wat informatie. De andere vier spraken geen (nauwelijks) Engels,, waardoor zei de informatie via de koptelefoon zouden ontvangen. Buiten die informatie door werden er muziek gedraaid. De helicoptervlucht duurde ca 60 minuten, waarvan we 10-15 minuten bij de Grand Canyon waren en dat was dus razendsnel voorbij, maar wel heel indrukwekkend. Verder konden we nog de Hooverdam en de coloradorivier bewonderen. Vlak voor de landing kwamen we nog langs een gesloten vliegveld ( die te zien was als een kruis van bovenaf; twee landingsbanen) die jarenlang door de maffia is gebruikt om drugs te smokkelen. Het duurde tientallen jaren voordat ze hier achter kwamen en de boel hebben dichtgegooid.
Het deel wat we nu van de Grand Canyon hebben gezien is de West Rim en zijn dus niet helemaal naar het nationale park gevlogen. We hebben er voor gekozen om niet nog eens helemaal met de auto daar naartoe te rijden vanwege de tijd en de hoeveelheid dingen die we nog willen doen. Het nationale park word dus zeker bezoekt mocht ik daar nog eens in de buurt komen.
Marc mocht je een keer naar Las Vegas gaan voor een pokertoernooi, dan hou ik me aanbevolen om mee te gaan :D.

De shuttlebus heeft ons na de vlucht netjes teruggebracht op de strip in Las Vegas. We zijn wat gaan eten en hebben toen de auto gepakt om op weg te gaan naar de gun garage. Eric wilde graag nog met een paar geweren schieten, dus dat zijn we toen gaan doen.
Vanwege de bizarre prijzen was ik niet zo geïnteresseerd, dus heb ik ervoor gekozen gewoon te kijken. Eric had gekozen voor 6 kogels met de Desert Eagle en 40 kogels met de AK-47. Het was er trouwens heel druk en er werd daar door de kleinste meisjes met de grootste geweren geschoten. We moesten daardoor zeker een half uur wachten tot Eric aan de beurt was en eindelijk mocht schieten. Stiekem vond ik het toch ook wel spannend en heb ik ook een keer mogen schieten met de Desert Eegle. En daar zit best wel een grote terugslag op. De resultaten van Eric waren heel goed. Bijna alles in de roos. Of mijn kogel uberhaupt het vel geraakt heeft weet ik niet en anders is die ook in de roos gegaan, want er zat nergens anders een gat in het papier.
Na alle nieuwe ervaringen van vandaag was het tijd om door te rijden naar het hotel in Pahrump, vanwaar we de volgende dag door zouden rijden naar Death Valley.

Death Valley

Vandaag wordt het een lange roadtripdag met eindbestemming Olancha. Die route doorkruiste Death Valley, waar het extreem warm is, zoals iedereen wel weet. Onze eerste stop was het visitor center, waar we een map hebben gehaald en hebben gekozen wat we wilden zien. Het was daar maar liefst 53 graden en ik weet niet of dat het warmste punt was van de dag. Death valley is best een groot gebied (net als alle andere nationale parken trouwens) dus we hebben lang niet alles gezien. De eerste stop was badwater; een grote zoutvlakte, middenin het zanderige, bergachtige en droge gebied. Badwater is ook direct het punt in Californië die het verst onder zeeniveau ligt. Om echt op de zoutvlakte te komen moesten we eerst een stukje lopen. Ik denk dat het nog geen halve kilometer is geweest. We hebben snel even wat foto's gemaakt en zijn rustig teruggelopen naar de auto. Door de extreme warmte was ik van dit stukje lopen al oververhit geraakt en had ik een rood hoofd van de warmte; net een tomaatje. Snel weer een hoop water gedronken in de auto, even bijgekomen en we zijn weer doorgereden. Dit keer naar de sandy dunes. Ook hier zijn we even uitgestapt, maar zijn niet meer zover gaan lopen. De andere twee dingen die we wilden zien hebben we overgeslagen omdat we dan het verharde pad af moesten. Met deze weersomstandigheden en onze auto was dat niet verstandig. Tijdens de rit hebben we nog genoeg kunnen genieten van de woestijn, zonder de 'speciale'' hotspots.
Aan het einde van de middag kwamen we aan in Olancha, waar we na al die warmte wel toe waren aan een goede maaltijd. We vonden het Ranch cafe en hebben geslapen in het Ranch motel. Het slechte motel die we gezien hebben tijdens onze vakantie. Het waren hele oude gebouwen die voor mijn gevoel nog maar net overeind stonden. Toch net iets te snel geboekt denk ik. Ook werkte de Airco niet optimaal en konden wij deze niet zelf bedienen. Toen het 's nachts eenmaal koud genoeg was kon deze dus ook weer niet lager. Als laatste hadden ze hier last van een plaag stinktorren (de echte naam weet ik even niet meer), die in overvloed buiten op de begane grond aanwezig waren. Gelukkig moesten wij eerst een trap op. Toch duurde het niet lang voordat ik de eerste in mijn ooghoek zag bewegen. Eric heeft hem gevangen en naar buiten gegooid. Als je erop zou staan zouden ze nog erger gaan stinken dus dat was geen optie.
Als troost liepen hier ook veel kleine konijntjes rond.

Toen we de volgende ochtend weer gingen rijden was iedereen al weg (vonden we ook niet zo vreemd). Wij waren ook vroeg weg geweest als Eric formule 1 niet had hoeven zien. Eenmaal onze route uitgestippeld zijn ook wij weggereden, ik geloof rond half 9. De eindbestemming is Fresno via Seqoia National forest en Seqoia national park (& Kings Canyon National park). Een mooie route langs Lake Isabella. In seqoia national park hebben we de Genaral Sherman opgezocht en op de foto gezet. Bizar om te zien dat ook hier een gigantische rij stond om ermee op de foto te staan. Eric en ik hadden het niet door en hadden al een foto,(zonder onszelf) toen we er op gewezen werden dat er een rij stond achter ons. Ha! Toen maar snel doorgelopen.
De General Sherman is zogenaamd de grootste/oudste boom in het seqoia national park. Maar de grootste boom staat eigenlijk op een geheime plek die via de wandelpaden van het park niet eens te bereiken is. We hebben nog een stukje gelopen langs andere grote bomen, waarvan sommige ook een naam hebben gekregen. Langs deze route zagen we veel chipmunks (wangzakeekhoorns) spelen en ik weet bijna zeker dat ik knabbel en babbel hier gespot heb ;D.

Na het rampzalige motel in Olancha wist ik zeker dat we nu weer een beter hotel hadden. Dit was zeker waar, maar er hing wel een vreemde lucht! Vanwege de stinkende lucht die daar hing ging Eric een beetje op zoek naar waar dat aan kon liggen, waardoor hij ook het matras wat optilde. Hier vond hij een brillenkoker. Inderdaad een vreemde plek voor een brillenkoker. Er zat dan ook geen bril in maar een aantal gebruikte spuiten (ik vermoed zelf dat ze gebruikt zijn voor heroïne). Er zat geen heroïne meer bij gelukkig, maar hebben het wel gemeld en hebben een andere kamer gekregen. We zaten er niet zo op te wachten dat deze junkie de vergeten spullen kwam halen.

Eenmaal op de andere kamer heerlijk geslapen en zijn we de dag daarna naar Yosemite gereden. Hier hebben we onze auto neergezet in Yosemite Valley. Voordat we daar aankwamen hadden we al mooie watervallen en uitzichten gezien. In Yosemite Valley werden we gewaarschuwd dat we geen eten in de auto achter moesten laten, omdat beren daar op af konden komen en de auto dan konden slopen.
We zijn vanuit de vallei gaan hiken (in totaal 7 miles) 3.5 stijl naar boven en 3.5 weer stijl naar beneden. De route ging naar de Upper Yosemite Fall. We konden ook kiezen voor de Lower Yosemite Fall (0,6 mile), maar dit vonden we niet uitdagend genoeg.
De vrouw die ons deze route aanraadden gaf aan dat de tijd die hiervoor nodig is 6-8 uur zou duren, afhankelijk van hoe sportief we waren. We moesten ook rekening houden met 10 uur.
Om half 3 zijn we gaan lopen. Het eerste stuk was nog wel goed te doen en we stopten steeds voor foto's, niet wetende dat het uitzicht verderop veel beter zou zijn. Halverwege hadden we een prachtig uitzicht over de hele vallei. Een stukje verder waren we onderaan de grote waterval, maar het kon nog mooier en dat was nog een stuk naar boven lopen, om de waterval van bovenaf te zien. Eric twijfelde even of we wel door moesten gaan vanwege muggen en dat het misschien donker zou worden, maar uiteindelijk kon ik Eric overhalen het laatste stuk ook te doen. De eerste mensen die terugkwamen gaven aan dat het nog 1.5 uur naar boven lopen was. Deze mensen waren al wat ouder en hadden van die stokken bij zich, dus ik had al het vermoeden dat wij dat wel wat sneller zouden doen. Ik weet het niet helemaal precies, maar volgens mij waren we in 45 minuten boven. Tussendoor heb ik ook nog steeds gevraagd hoelang het nog was naar boven en het was hilarisch hoever die antwoorden van elkaar verschilden. We waren rond 5 uur helemaal boven en hadden daar een prachtig uitzicht. Vanaf het verste puntje van de trail was de waterval eigenlijk vrij slecht te zien, dus eigenlijk best een teleurstelling, maar desondanks nog heel erg mooi! We zijn na een half uurtje boven weer in een fors tempo naar beneden gegaan en zaten half 8 weer in de auto. (in totaal 5 uur over gedaan.) De inschatting van deze mevrouw lag voor ons dus wat aan de hoge kant.
Tijdens deze route waren de chipmunks weer volop aanwezig en hebben we meerdere mooie blauwe vogels gezien. Google kon mij vertellen dat dit stellers gaaien zijn.
De beren en cougars lieten het gelukkig afweten om in mijn buurt te komen en gaan we hopelijk morgen vanuit de auto zien als we weer een rondje gaan rijden, maar die kans is zeer klein.

Tijdens de terugrit met de auto kwam er een melding dat er een controle nodig was voor de banden. Eric wilde weten of die melding er nog steeds was als hij de motor opnieuw zou starten. 5 mile voordat we bij het hotel ik Oahkurst aankwamen heeft hij de auto aan de kant gezet en de motor uitgezet. De auto kan alleen gestart worden in aanwezigheid van de sleutel. Deze was er wel, maar waarschijnlijk zijn de batterijen zo goed als leeg, dus kon de auto de sleutel niet vinden. Eerder op de dag hadden we ook al last van dit probleem, maar deed het na een paar minuten weer. We konden dus even niet verder. Gelukkig was dat nu ook zo en konden we toch vrij snel weer wegrijden. De melding van de banden stond er overigens nog steeds.

Na al deze dagen in de auto waren we weer erg toe aan een rustige dag en hebben vandaag (dinsdag) aan het zwembad gelegen bij het hotel, zodat we weer volop kunnen genieten van de laatste 3 dagen Californië.